Η αλήθεια είναι πως ορισμένες από τις κινήσεις που είχαν γίνει το περασμένο καλοκαίρι ήταν τόσο πετυχημένες, που αν προσπαθήσεις να ξεχωρίσεις έναν παίκτη μάλλον θα αδικήσεις κάποιον άλλο.
Tι να πρωτοπεί κανείς για τον Νιλς Τεϊξέιρα, έναν από τους κορυφαίους (αν όχι τον κορυφαίο) δεξιούς μπακ του πρωταθλήματος, που είναι πρώτος σε λεπτά συμμετοχής στην ομάδα κι έχει βάλει και τρία γκολ; Σάμπως και δεν έχει βοηθήσει ο Χουράδο, που μπορεί να περνά μια περίοδο αφλογιστίας στο τελευταίο διάστημα αλλά συνεχίζει να ηγείται στο σκοράρισμα με τα οκτώ του τέρματα; Ή μήπως δεν έχει ξεχωρίσει ο Αντάμοβιτς, που από τότε που επέστρεψε από τον τραυματισμό του τα κάνει όλα στη μεσαία γραμμή της ομάδας; Αν πρέπει υποχρεωτικά να επιλέξεις έναν και μόνο παίκτη, ωστόσο, μάλλον οφείλεις να κοιτάξεις πιο πίσω, στον άνθρωπο που στέκεται μπροστά από το τέρμα της ομάδας.
Κατ’ αρχάς, εν αντιθέσει με τους προαναφερθέντες, ο Πάτρικ Πρότσεκ δεν ήρθε στην ΑΕΛ προορισμένος για να πάρει φανέλα βασικού. Ήρθε γνωρίζοντας ότι θα έπρεπε να παλέψει για να αποδείξει ότι αξίζει να γίνει η υπ’ αριθμόν ένα επιλογή για τον άσο. Είδε την πόρτα της εντεκάδας να του ανοίγεται εξαιτίας ενός τραυματισμού του Βοζίνια και δεν χρειαζόταν παρά μία και μόνο ευκαιρία (έστω κι αν στο ξεκίνημά του στον αγώνα με την Ανόρθωση, όταν έκανε ντεμπούτο, φάνηκε αγχωμένος και μουδιασμένος προτού πάρει τα πάνω του) για να δείξει ότι ο προπονητής του μπορεί να τον υπολογίζει για κάτι πολύ περισσότερο από τον άνθρωπο που θα γεμίζει απλώς και μόνο τα ρεπό του Καποβερντινού.
Τέσσερις και κάτι μήνες από τότε, ο Πολωνός είναι πια η βασική επιλογή για τη θέση του τερματοφύλακα. Την κέρδισε με το σπαθί του, προσθέτοντας τη μία σπουδαία εμφάνιση μετά την άλλη. Έχει κρατήσει την εστία του ανέπαφη στους μισούς από τους 12 αγώνες πρωταθλήματος που έχει παίξει, είχε καθοριστική συμβολή τόσο στα «clean sheets» όσο και σε άλλους αγώνες με κομβικές και δύσκολες αποκρούσεις, ενώ δεν έχει κλείσει καν τα 24 του χρόνια...
