Το παιχνίδι στην Αρένα δεν είχε νικητή, είχε όμως κερδισμένο. Μαζί με τον βαθμό (και το πλεονέκτημα έναντι της ΑΕΚ σε περίπτωση ισοβαθμίας με το πέρας της α’ φάσης) ο Άρης κέρδισε και τις εντυπώσεις, καθώς -ειδικά στο πρώτο ημίχρονο- «βραχυκύκλωσε» την ΑΕΚ και θα μπορούσε (ου μην και θα έπρεπε) να προηγηθεί.
Όποιος θέλει να εστιάσει στα αρνητικά, θα αναδείξει την απουσία καθαρού μυαλού κοντά ή μέσα στην περιοχή των Λαρνακέων, την πρώτη «αφλογιστία» έπειτα από επτά αγωνιστικές, τη συμπλήρωση τριών αναμετρήσεων δίχως νίκη. Αυτά όμως λογίζονται ως αρνητικά, μόνο και μόνο επειδή η «ελαφρά ταξιαρχία» δεν αντιμετωπίζεται ως κλασική νεοφώτιστη (με αποκλειστικό στόχο την παραμονή), αλλά ως εν δυνάμει πρωταθλήτρια.
Υπό αυτό το πρίσμα, η εμφάνιση και το αποτέλεσμα κόντρα στους «κιτρινοπράσινους» ήταν μια επιβεβαίωση της (νέας) δυναμικής του συλλόγου. Η ομάδα του Λιάσου Λουκά πήγε στην Αρένα προερχόμενη από ήττα, την τέταρτή της στο πρωτάθλημα.
Και για τέταρτη φορά κατόρθωσε να αποφύγει να «κολλήσει» ήττες. Όπως ακριβώς συνέβη μετά το 0-1 από τον Απόλλωνα και το 0-3 από την Ομόνοια, ο Άρης «αντέδρασε» με («λευκή») ισοπαλία. Η εξαίρεση που επιβεβαιώνει τον κανόνα είναι το 1-0 επί της ΑΕΛ μετά την εντός έδρας ήττα από τον ΑΠΟΕΛ (0-1).
Ήταν κάτι που προφανώς είχε κατά νου ο προπονητής της «ελαφράς ταξιαρχίας», όταν διαβεβαίωνε στη συνέντευξη Τύπου πως «αυτή η ομάδα θα κάνει επιτυχίες».
