Στο μεσοδιάστημα η λίστα είχε καταντήσει τόσο μακρά, ώστε και ο πλέον ποδοσφαιρικά αδαής αντιλαμβανόταν ότι η στάμνα κάποια στιγμή (θα πήγαινε μεν, αλλά) δεν θα γύριζε.
Με την Πάφο (1-0), με την ΑΕΛ στο κύπελλο (1-0), με τον Ολυμπιακό (2-1), με την ΑΕΛ (2-1), με την ΠΑΕΕΚ (2-2), με την Ανόρθωση (2-2) ο Απόλλωνας είτε κέρδισε είτε έσωσε την παρτίδα in extremis.
Του πιστώθηκε, και ορθώς, ότι δεν παράτησε κανένα παιχνίδι και ότι δεν έχασε την πίστη του. Το νόμισμα όμως έχει δύο όψεις. Και η σκοτεινή τέτοια για τους «κυανολεύκους» είναι πως για μια εν δυνάμει και εν αναμονή πρωταθλήτρια οι πρόσφατες εμφανίσεις απείχαν πολύ από το να χαρακτηριστούν κυριαρχικές ή/και πειστικές.
Το 3-0 επί της Δόξας στο «Μακάρειο» αποτελεί την εξαίρεση στον κανόνα και το βράδυ της Τετάρτης (2/3) κόντρα στην ΑΕΛ η ομάδα του Αλεξάντερ Τσόρνιγκερ «πλήρωσε το μάρμαρο» με τον αποκλεισμό της από το θεσμό του κυπέλλου.
Δικαιολογίες μπορούν να βρεθούν πολλές, αλλά δικαιολογίες πάντα υπήρχαν και πάντα θα υπάρχουν. Η επίκλησή τους δεν συνεισφέρει στην πρόοδο της ομάδας ούτε στην επίτευξη του μεγάλου στόχου της.
Πολύ περισσότερο ωφέλιμος είναι ο προβληματισμός για ένα θέμα που έχει ανακύψει στα πρόσφατα παιχνίδια και έχει να κάνει με την απουσία ενός μέσου με ηγετικά χαρακτηριστικά που στην κρίσιμη στιγμή θα βγει μπροστά, θα «ταρακουνήσει» τους συμπαίκτες του, θα αυξομειώσει τον ρυθμό και γενικά θα κάνει ό,τι πρέπει, προκειμένου να μην πεταχθούν βαθμοί μετά από προβάδισμα ή να γίνουν ανατροπές.
Ειδικά απέναντι σε Ανόρθωση και ΑΕΛ ήταν εμφανές πως δεν υπήρχε ο παίκτης που, όταν μέσα από το παιχνίδι άρχισε να αναπτύσσεται αρνητική δυναμική για τον Απόλλωνα, να λειτουργήσει ως… φρένο σε αυτήν την εξέλιξη συμπαρασύροντας και τους συμπαίκτες του.
