Στο 6' όλος ο μεσοαμυντικός της μηχανισμός ήταν τρύπιος σαν ελβετικό τυρί. Στο 59,' ουσιαστικά το ίδιο. Η ίδια ιστορία. Για ένα ημίχρονο δεν έκανε πρακτικά επίθεση, για 90 λεπτά δεν έδειξε ποτέ ότι είχε τα κότσια να πάρει κάτι από το παιχνίδι. Αυτά τα λένε όλα. Σε 3 γραμμές και μερικές λέξεις καλύπτεται απόλυτα η απαράδεχτη εμφάνιση της Ομόνοιας.
Ακόμη μία επιβεβαίωση πως κάποιες σποραδικές καλές εμφανίσεις και αποτελέσματα, ένα σχετικό ανέβασμα και η είσοδος στα πλέι-οφ ουσιαστικά από τη πίσω πόρτα, δεν είναι παρά μία παρηγοριά . Ίσως μάλιστα οδηγούν και σε λάθος συμπεράσματα για το μέλλον.
Η Ομόνοια χρειάζεται ριζικές αλλαγές σε επίπεδο ποιότητας και νοοτροπίας. Για να γίνει ανταγωνιστική, σταθερή, για να καλύψει διαφορά από τουλάχιστον τρεις άλλες ομάδες, πρέπει πρώτα να αποδεχτεί πλήρως την αδυναμία της και να λάβει δραστικές αποφάσεις.
Είναι πολλοί παίκτες που πρέπει να αποχωρήσουν. Όχι απλά αυτοί που απογοητεύουν από την αρχή της χρονιάς, αλλά και οι πλείστοι από όσους ανέβηκαν τους τελευταίους μήνες, όταν φυσικά η χρονιά πήγε στράφι και η πίεση ήταν εξαιρετικά μειωμένη.
Είναι ευλογία μία ομάδα να διατηρεί αριθμητικό κορμό, αλλά αν αυτός δεν είναι ποιοτικά και πνευματικά γερός, το πράγμα βγαίνει μπούμερανγκ. Λάρκου και Αναστασίου έχουν την εικόνα και τον λόγο.
