Στα αρχικά στάδια της παρουσίας του στο «Ηλίας Πούλλος» ο Γιάννης Αναστασίου κέρδισε εντυπώσεις. Προσπάθησε να διορθώσει και σε σημαντικό βαθμό τα κατάφερε, τις αμέτρητες αδυναμίες που παρουσίαζε η Ομόνοια. Έχοντας να αντιμετωπίσει ασταμάτητους τραυματισμούς, μία ομάδα με κάκιστο ηθικό και ανύπαρκτες φυσικές δυνάμεις. Στα συν του, η γενναία απόφαση να ρίξει στη φωτιά τον Τζιωνή και να δικαιωθεί. Προσπάθησε και σε σημαντικό βαθμό έδειξε να προσδίδει μία ταυτότητα στην Ομόνοια.
Ακόμη και όταν μίλησε με «αιχμηρά» λόγια, όπως μετά τον αγώνα στο Παραλίμνι, έδινε την εντύπωση ότι ξέρει απόλυτα πώς να διαχειριστεί την κατάσταση, από αγωνιστικής αλλά και επικοινωνιακής άποψης. Με λίγα λόγια ο Αναστασίου έκοψε άμεσα μπόλικο δρόμο μέχρι πρόσφατα και κέρδιζε πάνω από όλα εμπιστοσύνη.
Όμως σε ακόμη λιγότερο διάστημα κάνει την αντίθετη διαδρομή. Σε όλα τα επίπεδα. Η Ομόνοια αγωνιστικά ξαναπήρε την κατιούσα, τα χαστούκια επανήλθαν, η τεράστια αστάθεια από παιχνίδι σε παιχνίδι ή και μέσα στο ίδιο το παιχνίδι επανήλθαν. Τα περί κτισίματος νοοτροπίας πάνε περίπατο. Μόνο τα πρώτα τέταρτα των ημιχρόνων (η Ομόνοια ήταν εκτός… γηπέδου) απέναντι στη Σαλαμίνα, δείχνουν τί νοοτροπία κουβαλά η ομάδα. Οι αγωνιστικές επιλογές του προκαλούν απορίες, αλήθεια έκανε δοκιμές στο «Αμμόχωστος», αυτές τις λύσεις είχε αυτές έβαλε, ή απλά βρήκε τρόπο να καλύψει τις λανθασμένες αποφάσεις του; Και αν ναι, τότε ήταν άλλη μία ατυχής στάση μπροστά στα ΜΜΕ.
Μόνο που όλη η εικόνα έχει ως τελικό αποδέχτη και μεγαλύτερο κριτή τον κόσμο της Ομόνοιας. Ο Αναστασίου έχει χάσει πολλούς πόντους, έχει απολέσει σοβαρό μέρος της εμπιστοσύνης που είχε κερδίσει και αυτό είναι το μέγιστο μείον στην παρουσία του, αλλά πολύ περισσότερο για το από εδώ και μπρος…
