Το μεγαλύτερο από τα πολλά της Ομόνοιας τα τελευταία χρόνια, είναι η παροιμιώδης ευκολία με την οποία δέχεται γκολ. Γενικότερα η ανασταλτική της συμπεριφορά. Εξού και έχει μεγαλύτερο εύρος αυτή η υπόθεση. Η Ομόνοια απέτυχε να βρει ένα ξένο τερματοφύλακα που να εμπνέει σιγουριά. Σίγουρα απέτυχε και στα στόπερ, όπου ειδικά όλοι οι βάση βιογραφικού επίδοξοι ηγέτες της άμυνας της, αποδείχτηκαν…..
Ας υποθέσουμε ότι στη νέα σεζόν η Ομόνοια κτυπάει διάνα σε όλη της την αμυντική γραμμή. Ας υποθέσουμε επίσης πως δημιουργεί μία γενικότερα επιτυχή ανασταλτική νοοτροπία. Το κλειδί της όλης υπόθεσης βρίσκεται ακριβώς στο κέντρο του κέντρου. Αναφερόμαστε στον ή και στους αμυντικούς μέσους. Ακόμη και οι πιο επιθετικές ομάδες στο παγκόσμιο ποδόσφαιρο, ποντάρουν στο 6άρι τους. Που έχει στο ρεπερτόριο του μυαλό, δύναμη, ταχύτητα, τάκλιν, πνευμόνια, αλλά και ένα καλό επίπεδο τεχνικής. Όσες ομάδες δεν έχουν ένα τέτοιο ποδοσφαιριστή στο τερέν, είτε έχουν εντελώς διαφορετικό μοντέλο, είτε έχουν σοβαρό πρόβλημα στη «μάχη του κέντρου».
Από τον καιρό του Κασέκε και ακολούθως του Μάρκο Σοάρες, η Ομόνοια είτε δεν έδωσε σημασία στο ρόλο του 6αριού, είτε απέτυχε στις επιλογές της. Ο Σερζίνιο, ο Μαδούρο, ο Λοέ, ο Ενρίκεζ είναι τρανά παραδείγματα. Ο Μαργκάσα έκανε πιο καλά από όλους τη δουλειά, αλλά έπαιζε σαν κόφτης μεταξύ άλλων… θέσεων. Ο Λάρκου και στις δύο προηγούμενες περιπτώσεις όπου έκανε προγραμματισμό, πόνταρε στη θέση. Έφερε Σάλατιτς (και τον έκανε δίδυμο με τον Κασέκε), την επόμενη χρονιά, επέλεξε τον Σοάρες. Είναι αναγκαίο λοιπόν και τώρα να φέρει τον κεντρικό ή και τους κεντρικούς κρίκους. Που θα αποτελούν ανάχωμα για την αμυντική γραμμή, αλλά και στήριγμα της επιθετικής. Με δύο λόγια, θα φέρουν ισορροπία. Η σωστή επιλογή θα είναι τεράστιας σημασίας.
