Δεν υπάρχει άνθρωπος που παρακολούθησε το παιχνίδι ΑΕΛ-Ανόρθωση και δεν θα συμφωνήσει πως στο πρώτο ημίχρονο (και δη στο πρώτο ημίωρό του) ό,τι μπορούσε να πάει στραβά για τους γηπεδούχους… πήγε!
Δύο αναγκαστικές αλλαγές μέσα σε 12 λεπτά, δύο αντίπαλα τέρματα μέσα σε δύο, ένα δοκάρι, δύο χαμένες ευκαιρίες και -ως κορωνίδα- η αποβολή του Φιλίποβιτς στις καθυστερήσεις. «Ήταν λες και συνωμότησε το σύμπαν εναντίον μας…», δήλωσε στη συνέντευξη Τύπου ο Χρίστος Χαραλάμπους.
Αν δεν το ήξερε ήδη εκείνη τη στιγμή, τότε το αργότερο στην ανάλυση του αγώνα ο προπονητής της ΑΕΛ θα διαπιστώσει ότι η ήττα της ομάδας του είχε πολύ πιο χειροπιαστές (και διόλου… μεταφυσικές) εξηγήσεις.
Το σχήμα με δύο επιθετικούς δεν απέδωσε στο ελάχιστο (σ.σ. όλες οι ευκαιρίες του λεμεσιανού συλλόγου έγιναν σε διάταξη 4-2-3-1 ή 4-4-1 μετά την αποβολή), η ανασταλτική λειτουργία σχεδόν… ανύπαρκτη, η Ανόρθωση με σωστή πίεση άθροιζε κλεψίματα, γκολ και φάσεις, ενώ ο Τσούκα έκανε τον Μπάνζα να μοιάζει… Εμπαπέ.
Με καλύτερο «διάβασμα» του αντιπάλου, καλύτερη επιλογή προσέγγισης στο παιχνίδι και μια καλύτερη στελέχωση της ενδεκάδας η ΑΕΛ θα μπορούσε κάλλιστα να πάρει αποτέλεσμα. Και αυτό δεν είναι μια ανεδαφική εικασία, αλλά μια ρεαλιστική εκτίμηση με βάση την εικόνα που έδειξε η ομάδα μετά την ανάπαυλα και την είσοδο των Φραντζή (σ.σ. περιόρισε σημαντικά τον Μπάνζα) και Μπάστο, με τους οποίους έγιναν σαφώς πιο σφριγηλά τα μετόπισθεν.
Με παίκτη λιγότερο οι «γαλαζοκίτρινοι» μείωσαν, είχαν ευκαιρίες για την ισοφάριση και δέχτηκαν φάσεις, μόνον όταν βγήκαν μαζικά μπροστά για το 2-2. Προκύπτει αναπόδραστα το ερώτημα για το ποια θα ήταν η κατάληξη του αγώνα, αν έπαιζαν έτσι εξ αρχής…
