Η απουσία σταθερότητας κι ευανάγνωστης αγωνιστικής ταυτότητας, η αδυναμία επιβολής ρυθμού και κυριαρχίας, η μη εξέλιξη παικτών… Ας τραβηχτεί εδώ μια γραμμή. Το νόημα είναι σαφές: αιτίες κι αφορμές για την απρόσμενη αποδέσμευση του Σωφρόνη Αυγουστή από την τεχνική ηγεσία της Ομόνοιας μπορούν να βρεθούν και να προβληθούν πολλές.
Κάποιες εξ αυτών δεν στερούνται ούτε λογικής ούτε επιχειρημάτων. Προς τι, τότε, ο ορυμαγδός; Και αυτή η απάντηση είναι απλή. Ο κόσμος δεν είναι αφελής. Μετρά και κρίνει τον (εκάστοτε) προπονητή με βάση τις προϋποθέσεις και το υλικό που έχει για να δουλέψει. Όχι (μόνο) με τα αποτελέσματα που αναμενόταν ή επιβαλλόταν να πάρει.
Πριν από σχεδόν 11 μήνες (6.2.2023) ο «κάττος» δεν παρελάμβανε κάποια επιτυχημένη, στρωμένη ομάδα με πλήρες, ισορροπημένο ρόστερ, δυναμική και προοπτικές. Αναλάμβανε ένα παραπαίον σύνολο, ένα καράβι που έμπαζε από παντού και κατευθυνόταν στα βράχια, και κατάφερε να σώσει τη σεζόν μέσα από την κατάκτηση του κυπέλλου.
Η απομάκρυνσή του εν μέσω μεταγραφικής περιόδου, στην οποία (υποτίθεται πως) ο ρόλος του προπονητή είναι καθοριστικός, δύο πράγματα δείχνει. Στον 47χρονο χρεώνεται είτε αστοχία σε μεταγραφικές επιλογές του περασμένου καλοκαιριού είτε αδυναμία πλήρους αξιοποίησης του έμψυχου δυναμικού -ενδεχομένως και τα δύο.
Το θέμα είναι, εν προκειμένω, πως ούτε το ένα ούτε το άλλο συνάδει με τη γενικότερη αίσθηση που υπάρχει για την ενίσχυση και την προοπτική του «τριφυλλιού». Και αυτή (η γενικότερη αίσθηση) είναι πως το ρόστερ εξακολουθεί να έχει χτυπητά κενά και ότι, παρά ταύτα, κινείται εντός των δυνατοτήτων του.
Μετά από 18 αγωνιστικές η Ομόνοια έχει 4 βαθμούς παραπάνω απ’ ό,τι στο αντίστοιχο χρονικό σημείο πέρυσι (35-31), είναι τρεις βαθμούς πιο κοντά στην κορυφή (7-10) και σίγουρα δεν έχει εκτροχιαστεί από την κούρσα για τον τίτλο.
Η αλλαγή του Αυγουστή υποδηλώνει πως η απαίτηση ήταν το «τριφύλλι» να την οδηγεί. Αυτό, ως φιλοδοξία, είναι υγιές. Αν όμως πρόκειται για ρεαλιστική εκτίμηση και αξιολόγηση της νυν ισχύος των «πρασίνων» έναντι του ανταγωνισμού, τότε στο «Ηλίας Πούλλος» υπάρχει (πολύ) μεγαλύτερο πρόβλημα από την απροσδόκητη αλλαγή τεχνικής ηγεσίας.
