Η ομάδα της Αμμοχώστου «αιμορραγεί» και δεν υπάρχει κανείς να κλείσει τις πληγές της. Αντιθέτως όσοι επιδιώκουν να επέμβουν, «μολύνουν» ακόμα περισσότερο την ήδη ανοιχτή πληγή της.
Ο κόσμος της Ανόρθωσης έχει κουραστεί τα τελευταία χρόνια να βλέπει την ομάδα του να μην μπορεί να γίνει ανταγωνιστική, την ίδια στιγμή που όλες οι υπόλοιπες μεγάλες ομάδες αλλά και αυτές που μεγάλωσαν στην πορεία (Πάφος και Άρης), καταφέρνουν να πετυχαίνουν τους στόχους τους.
Η αφοσίωση των οπαδών της «Κυρίας» δεν έχει προηγούμενο, καθώς τη φετινή σεζόν κατάφερε να μαζέψει ένα ποσό πέραν του μισού εκατομμυρίου για τις οικονομικές ανάγκες της ομάδας. Λίγες ομάδες (μέχρι και καμία) μπορούν να καταφέρουν κάτι τέτοιο.
Η παθολογική τους αγάπη για την ομάδα, δεν τους επιτρέπει να την αφήσουν μόνη στις δύσκολες στιγμές της. Ο κόσμος εδώ και χρόνια κάνει το καθήκον του και με το παραπάνω και παρά το γεγονός ότι οι εκάστοτε διοίκησεις δεν μπόρεσαν να λειτουργήσουν απόλυτα επαγγελματικά το ποδοσφαιρικό τμήμα. Εξ’ ου και τα αποτελέσματα που βλέπουμε κάθε χρόνο, με το «ράβε-ξήλωνε» ολόκληρου του ρόστερ και το «χτίσιμο» από την αρχή.
Η Ανόρθωση είναι ξεκάθαρο ότι χρειάζεται νέα πρόσωπα που θα της δώσουν διαφορετική πνοή και που σίγουρα θα έχουν και την απαραίτητη οικονομική δυνατότητα.
Καλύτερο παράδειγμα αυτό του Παπασταύρου, με την Ομόνοια να βολόδερνει στην 5η και 6η θέση πριν ο ίδιος αναλάβει. Με την ανάληψη της προεδρίας, η ομάδα της Λευκωσίας κατάφερε να κατακτήσει τίτλους και να διακριθεί ενώ φέτος βρίσκεται για 3η συνεχόμενη χρονιά στον τελικό κυπέλλου.
Όταν όμως ανέλαβε ο Παπασταύρου, χρειάστηκε να κάνει ολικό λίφτινγκ τόσο στον τρόπο λειτουργίας του ποδοσφαιρικού όσο και στην νοοτροπία γενικότερα που δούλευε η ομάδα.
Αυτό ακριβώς χρειάζεται και η Ανόρθωση. Οτιδήποτε διαφορετικό θα είναι απλά μια τρύπα στο νερό και θα κρύψει τα οποιαδήποτε θέματα κάτω από το χαλί.
Το θέμα είναι πόσο δεκτικοί είναι όλοι είτε εντός είτε εκτός στην Ανόρθωση για μια τόσο μεγάλη αλλαγή. Εδώ που έφτασε η ομάδα, θα λέγαμε πως δεν υπάρχουν και πολλές επιλογές.
Το ζήτημα βεβαίως που ταλαιπωρεί την «Κυρία» διαχρονικά είναι αυτό της εσωστρέφειας. Δυστυχώς για την ομάδα, οι προσωπικοί εγωισμοί και η ανάγκη κάποιων να δείξουν πόσο περισσότερο Ανορθωσιάτες είναι από κάποιους άλλους, έφεραν την ομάδα εδώ που βρίσκεται.
Όσο κυριαρχεί ο ατομισμός στους εκάστοτε διοικούντες και όχι η συλλογικότητα, η Ανόρθωση δύσκολα θα προοδεύσει.
Μια ομάδα την οποία αγαπούν όλοι το ίδιο, δυστυχώς είναι χωρισμένη σε πολλά και διαφορετικά στρατόπεδα.
Ο μοναδικός τρόπος αυτά να ενωθούν σαν ένα, είναι η επιστροφή στις επιτυχίες. Για να συμβεί αυτό όμως, θα χρειαστούν σημαντικές… τομές και δεν είμαστε βέβαιοι πόσο έτοιμοι είναι στην ομάδα της Αμμοχώστου να τις δεχτούν.
Σίγουρα το να βλέπουν την ομάδα τους να «βυθίζεται» χρόνο με τον χρόνο δεν είναι και ότι καλύτερο.
Μόνο όταν υπάρξει ένα σοβαρό πλάνο και όραμα που θα στηριχθεί ΑΠΟ ΟΛΟΥΣ θα έρθουν καλύτερες μέρες.
Μέχρι τότε, θα αλλάζουν τα πρόσωπα στον προεδρικό θώκο, αλλά η κατάσταση θα παραμένει η ίδια και… χειρότερη.
