Αν η ισοπαλία με τον Απόλλωνα ήταν ένα καλό αποτέλεσμα για τον Άρη, θα φανεί (έως έναν βαθμό) στο επερχόμενο ντέρμπι κορυφής με την Πάφο -και σίγουρα στο τέλος της σεζόν.
Στον αντίποδα μπορούν να καταγραφούν από τώρα με βεβαιότητα δύο πράγματα: πρώτον, η απόδοση της «ελαφράς ταξιαρχίας» δεν ήταν η πρέπουσα. Δεύτερον η ανάλυση του Αλεκσέι Σπιλέβσκι για τον αγώνα ήταν πολύ καλύτερη από τη διαχείριση του ίδιου του αγώνα.
Ο Άρης όφειλε να είχε καθαρίσει το παιχνίδι στο πρώτο ημίχρονο. Αυτό απαιτεί ο πρωταθλητισμός: όταν βρίσκεις τον αντίπαλο μπόσικο, να είσαι κυνικός. Ο Άρης δεν ήταν και το 1-0 του πρώτου μέρους ουσιαστικά προοιωνιζόταν την αλλαγή σκηνικού μετά την ανάπαυλα. Ο Απόλλωνας δεν γινόταν να (συνεχίζει να) παίζει χειρότερα απ’ ό,τι στα πρώτα 35 λεπτά.
Κόντρα σε ΕΝΠ και ΑΠΟΕΛ η «ελαφρά ταξιαρχία» βρήκε δεύτερο τέρμα μετά την ισοφάριση του αντιπάλου, κόντρα σε Καρμιώτισσα και Απόλλωνα όχι. Έτσι είναι, όταν επιλέγεις (ή αδυνατείς να κάνεις κάτι άλλο από το) να κινείσαι στο μεταίχμιο.
Ο Σπιλέβσκι προχώρησε σε πέντε αλλαγές μετά την ανάπαυλα, ουδεμία του έδωσε το κάτι παραπάνω ή το κάτι διαφορετικό. Μια ανησυχητική πραγματικότητα -για τον προπονητή, αλλά και για τους παίκτες. Το μυαλό (στον πάγκο) δεν ήταν καθαρό, το μάτι (στο γήπεδο) δεν «γυάλιζε» -και δεν ήταν η πρώτη φορά.
Ο Σπιλέβσκι μίλησε για τη θέληση των παικτών του που κόντρα στην Πάφο (θα) πρέπει να είναι ξανά στο 100%. Άδικο δεν είχε. Αλλά, όταν στοχεύεις στο πρωτάθλημα, δεν μπορείς να μιλάς για θέληση. Είναι αυτονόητη προϋπόθεση.
«Το να είσαι ισχυρός είναι όπως το να είσαι κυρία. Αν πρέπει να δηλώσεις ότι είσαι, δεν είσαι», είχε αποφανθεί κάποτε η Μάργκαρετ Θάτσερ.
Το ίδιο ισχύει και για τον Άρη. Δεν χρειάζεται να λέει ότι πάει για τον τίτλο. Αρκεί να το δείχνει. Αν χρειάζεται να το υπενθυμίζει (λεκτικά), σημαίνει ότι δεν το δείχνει (αγωνιστικά). Τόσο απλά.
