Μέσα σε πέντε ημέρες ο Άρης υπέστη περισσότερες ήττες απ’ όσες τους προηγούμενους επτά μήνες. Για δεύτερη χρονιά στη σειρά ο Απρίλιος απειλεί να «τορπιλίσει» τις πιθανότητες να πετύχει τους στόχους του.
Την περασμένη περίοδο, στον συγκεκριμένο μήνα, η «ελαφρά ταξιαρχία» μέτρησε τρεις διαδοχικές ήττες και μια ισοπαλία. Αυτή τη σεζόν έχασε ήδη από Πάφο και Ομόνοια και δεν πείθει πως μπορεί να νικήσει Απόλλωνα (στο «ΑΛΦΑΜΕΓΑ») και ΑΠΟΕΛ (στο ΓΣΠ).
Η κακή συνήθεια του να κυνηγά στο σκορ ανέκαμψε, χέρι-χέρι με τα παιδαριώδη λάθη στην ανασταλτική λειτουργία. Αν μη τι άλλο, μετά τη «γροθιά στο πρόσωπο», όπως χαρακτήρισε το 1-2 από την Ομόνοια ο Μιχλάλι Μαγιαμπέλα, προχώρησε (επιτέλους) σε δημόσια αυτοκριτική.
Δεν είναι αναγκαίο να μηδενίσει τα πάντα, είναι όμως υποχρεωτικό να δει και να γιατρέψει κακώς κείμενα που υπάρχουν από την αρχή της σεζόν.
Η ομάδα στερείται ηγέτη, ο οποίος στα δύσκολα θα βγει μπροστά και θα συμπαρασύρει τους υπόλοιπους. Ο Κοκόριν ήταν τέτοιος μόνον στην πρώτη του χρονιά, η αποψινή εμφάνιση (συνολικά, όχι μόνο το χαμένο πέναλτι) ήταν ακόμη ένα τεκμήριο ότι πλέον δεν μπορεί να κάνει τη διαφορά εκεί που μετράει.
Ο Άρης στερείται, επίσης, ενός finisher. Ενός παίκτη που θα κάνει τη γκολ τη μισή ευκαιρία. Κοκόριν, Κβιλιτάια και Γκομίς σπαταλούν υπερβολικά πολλές για μια ομάδα που στοχεύει στον τίτλο. Ακριβώς αυτό κάνει να φαίνεται (και να βαραίνει) περισσότερο ότι και οι εξτρέμ δεν έχουν το εύκολο γκολ, μολονότι βγαίνουν αρκετά συχνά σε θέση βολής.
Τέλος, η «ελαφρά ταξιαρχία» στερείται ενός στόπερ ικανού να σταθεί στο πλευρό του Γκόλντσον. Ο (δεξιός μπακ) Γιαγκό δεν ήταν ούτε θα γίνει στα 32 του αριστερός στόπερ περιωπής. Ότι αγωνιζόταν σε αυτήν τη θέση στα πλέι οφ της σεζόν του τίτλου, δεν σημαίνει πως το «τρικ» θα δουλεύει στο διηνεκές. Ο Ουρόσεβιτς που έδειξε την περασμένη περίοδο ότι μπορεί κάλλιστα να καλύψει αυτό το κενό, είναι σχεδόν «εξαφανισμένος» αυτή τη χρονιά -άγνωστο το γιατί.
Στις εναπομένουσες επτά αγωνιστικές ο Άρης έχει, όπως παραδέχτηκε ο προπονητής του, δύο επιλογές: να τα παρατήσει και να χάσει τα πάντα ή να σηκώσει κεφάλι και να βγάλει αντίδραση.
Το δεύτερο περνά υποχρεωτικά μέσα από την αποβολή της… ελαφρότητας (στα όρια της αφέλειας) που προσεγγίζει τα πιο κρίσιμα παιχνίδια στη σεζόν. Απαιτείται πειθαρχία, συγκέντρωση και προσήλωση από το πρώτο μέχρι το τελευταίο δευτερόλεπτο. Με αυτά ως βάση η ποιότητα και το ταλέντο της ομάδας θα κάνει τη διαφορά. Δίχως αυτά δεν έχει ελπίδα -παρά την κλάση της.
