Ο Γιώργος Αμανατίδης έδωσε μεγάλη συνέντευξη στο sport24.gr και αναφέρθηκε στην πορεία που είχε στον ΑΠΟΕΛ όταν έφυγε από τον Ολυμπιακό.
Το απόσπασμα:
- Γιώργο το ξέρεις ότι είσαι σπάνιο έπαθλο για συνέντευξη. Ανήκεις στο κλειστό κλαμπ των παικτών που κατέκτησαν 7 σερί τίτλους με τον Ολυμπιακό.
"Πράγματι! Εγώ ήμουν, μάλιστα, ακόμη πιο τυχερός, επειδή όταν έφυγα, συνέχισα στην Κύπρο με τον ΑΠΟΕΛ και πήραμε πάλι το πρωτάθλημα. Άρα, 8 στα 8. Στον Ολυμπιακό ήμουν συνολικά 22 χρόνια. Τόσα χρόνια, κάθε μέρα με τον έφηβο στο στήθος. Δέκα ως ποδοσφαιριστής και 12 ως στέλεχος των Ακαδημιών. Όλα αυτά τα χρόνια φορούσα ή τη στολή ή τη μπλούζα του Ολυμπιακού. Τίποτε άλλο. Το ίδιο όπως βλέπεις γίνεται ακόμη και σήμερα... Νιώθω ότι ήμουν γεννημένος για το ποδόσφαιρο. Από ένα χωριό της Καστοριάς, τη Μεσοποταμία, θυμάμαι τον εαυτό μου με μια μπάλα στα πόδια. Ή μάλλον να παίζω διαρκώς τα πάντα. Για να φανταστείς παίζαμε ένα παιχνίδι τύπου “κλέφτες κι αστυνόμοι”, κρυβόμασταν οι μισοί, μας έψαχναν οι άλλοι μισοί και μπορεί να γυρίζαμε σπίτι μετά από δύο – τρεις μέρες.
Ένα πράγμα θα άλλαζε μόνο σ' αυτήν πορεία. Θα ήθελα να φέρω πίσω τη μητέρα μου που έφυγε όταν ήμουν επτά ετών. Στα χέρια μου πέθανε... (σ.σ. σε εκείνο το σημείο βουρκώνει. Σταματά για λίγο να μιλά και φέρνει το χρόνο πίσω. Κάνει νόημα στον φωτογράφό μας να μην απαθανατίσει τη στιγμή...) Κάθε μέρα θυμάμαι αυτήν την εικόνα! Δεν θα το ξεχάσω ποτέ. Κάθε μέρα τη σκέφτομαι, κάθε μέρα μου λείπει. Αυτό θα συμβαίνει διαρκώς μέχρι να χαιρετήσω κι εγώ. Δεν θα ξεχάσω ποτέ που με φώναξε και να μου πει δύο κουβέντες στο αυτί πριν φύγει. Δύο κουβέντες: Να είμαι καλός άνθρωπος και να παλεύω για τα όνειρά μου. Προσπαθώ κάθε μέρα να ανταποκρίνομαι σ' εκείνα τα λόγια... Ευτυχώς έχω μια μεγαλύτερη αδερφή που από εκείνη τη μέρα ήταν για μένα, μάνα, φίλη, συμπαραστάτης. Της χρωστάω τα πάντα, όπως και στον πατέρα μου που πάντα ήταν δίπλα μου για να υποστηρίξει κάθε μου βήμα. Αν βρεθεί άνθρωπος που πειράξει την αδερφή μου ή την κόρη μου, εκεί να ξέρεις δεν θα κρατηθώ..."
