Στους 25 βαθμούς η Ομόνοια είναι 2η και ανεξάρτητα από τους αγώνες που έχουν στο χέρι άλλες ομάδες, είναι στατιστικά και σε θέση Ευρώπης και σε τροχιά τίτλου ( από τον σύλλογο δεν πρόκειται να γίνει νύξη για τέτοιο ταβάνι). Έχασε μόνο 11 βαθμούς στους 36 διαθέσιμους. Δέχτηκε μόνο 6 γκολ. Κράτησε σε 8 ματς το μηδέν παθητικό. Είναι αήττητη σε ντέρμπι.
Όλα αυτά (γενικά ομιλούντες) συμβαίνουν μετά από 7 ολόκληρα χρόνια. Προσθέστε στην εξίσωση ότι έχει "φύλακα Άγγελο". Όχι ένα, αλλά δύο, αφού τον εξαίρετο Ουζόχο αντικατέστησε ο έξοχος Φαμπιάνο. Με όλα αυτά στο πράσινο στρατόπεδο μπορούν να χαμογελούν. Το νέο... πρότζεκτ λειτουργεί και αποδίδει.
Κάθετη πτώση
Και όμως υπάρχει κάπου μία ανησυχία. Η εικόνα της Ομόνοιας μετά το 60' σε όλους σχεδόν τους αγώνες δεν έχει καμία σχέση μ' αυτήν μέχρι εκείνη τη στιγμή. Ακόμη και όταν κάνει διαχείριση αποτελέσματος η πτώση είναι υπερβολική. Δεν είναι θέμα ομαδικής φυσικής κατάστασης. Είναι ξεκάθαρα θέμα επιμονής του κατά τα άλλα βαθμολογημένου με άριστα Χένινγκ Μπεργκ να ποντάρει σε 12,5 παίκτες και να κάνει μία μόνο αλλαγή και αυτή μετά το 75'.
Αν σε κάποια ματς μπορεί να υπάρχει δικαιολογία, σήμερα ήταν η ιδανική ευκαιρία να κάνει (το απαραίτητο) φρεσκάρισμα και προστασία) και δεν την αξιοποίησε. Έτσι η ομάδα του άρχισε να παίζει πάλι με τη φωτιά....
Η ανησυχία αφορά στο ότι κάποια στιγμή η Ομόνοια θα πληρώσει αυτό το μοντέλο διαχείρισης.
Σήμερα εκφράστηκε με κάποιες χλιαρές αποδοκιμασίες κοντά στο 75' και είναι ήδη (ξανά) θέμα συζήτησης στα ΜΚΔ. Αυτό δείχνει όμως κάτι. Ότι ο ικανοποιημένος γενικώς κόσμος έχει απαιτήσεις γιατί η ομάδα του έχει αποδείξει πως έχει περισσότερα να δώσει...
