Από τις μετεγγραφές που έπιασαν τόπο όσο λίγες, όχι μόνο στην Ομόνοια, αλλά και στο πρωτάθλημα, ο Γιαν Λέσιακς. Ο Τσέχος εντυπωσιάζει σχεδόν σε κάθε αγωνιστική, κάνοντας σπουδαία πράγματα στην αριστερή πλευρά των «πρασίνων». Η κάθοδος του, έλυσε και ένα χρόνιο πρόβλημα στην ομάδα, αφού μία από τις θέσεις που για χρόνια υπήρξε ταλαιπωρία ήταν αυτή του αριστερού αμυντικού.
Από τότε που οι «πράσινοι» επιλέγουν ξένους ποδοσφαιριστές για τη θέση, πρακτικά μόνο ο Σκαραμοτσίνο ανταποκρίθηκε σε μεγάλο βαθμό, ενώ θετικός ήταν και ο Μαργκάσα, αλλά κυρίως σαν εναλλακτική λύση. Από εκεί και πέρα…
Πολλές επιλογές αποδείχτηκαν άκρως αποτυχημένες, όπως των δύο Ουρουγουανών Κάσερες και Πέρεζ. Ο 2ος ήρθε και δεν ακούμπησε, όπως και ο Καμπράλ. Μέτρια η παρουσία των Καντέ και Ίσμα Λόπεζ, μετριότατη αυτή του Εσπασαντίν. Ο Μπεν Νταγιάν είχε αρέσει, αλλά με παρουσία μόλις μερικών μηνών, δεν μπορεί να θεωρηθεί επιτυχής επιλογή . Μόλις πάνω από την βάση ο βαθμός του Άρη Σοϊλέδη.
Ο Καρίμ Χαφέζ, μπορούσε να βγάζει φωτιές όταν έβγαινε μπροστά, αλλά μπορούσε να «κάψει» την ομάδα στα αμυντικά του καθήκοντα. Ο Αιγύπτιος πέραν από το νεαρό της ηλικίας του ήταν περισσότερο winger, παρά ακραίος οπισθοφύλακας.
Σε ότι αφορά στον Μανρίκε, είναι νεαρός, δεν ήρθε για λύση 1ης γραμμής, αλλά σαν επένδυση. Το πόσο θα πιάσει τόπο, θα δείξει το άμεσο μέλλον.
