Η (μη) προσαρμογή των νεοφερμένων, ο προπονητής, η κόπωση, ο προπονητής, η αδυναμία στο σκοράρισμα, ο προπονητής, η μη δημιουργία φάσεων, η έλλειψη γκολτζή. Μια σύντομη αναδρομή -από την αρχή της περιόδου- στις αιτίες που έχουν απαριθμηθεί για την κατώτερη των προσδοκιών πορεία του ΑΠΟΕΛ στο πρωτάθλημα.
Με τόσες πηγές του κακού μέσα σε λίγους μήνες δύο τινά μπορεί να συμβαίνουν. Πρώτον, δεν υπάρχει συνείδηση του αληθινού προβλήματος. Δεύτερον, επιχειρείται να αποσιωπηθεί το αληθινό πρόβλημα. Είτε το ένα συμβαίνει είτε το άλλο, συντρέχει σοβαρός λόγος ανησυχίας και περισυλλογής.
Τα «παιχνίδια στο χέρι» γύρισαν μπούμερανγκ. Όσο έρχονταν τα αποτελέσματα δίχως (πειστικές) εμφανίσεις, ήταν η ασπίδα στις επικρίσεις. Στο Δασάκι η εν λόγω ασπίδα θρυμματίστηκε. Με τον ίδιο αριθμό αγώνων οι «γαλαζοκίτρινοι» είναι στο -8 από την Ανόρθωση και στο -1 από τον Απόλλωνα. Τον Απόλλωνα, υπενθυμίζεται, που μετά από επτά αγωνιστικές είχε τρία παιχνίδια παραπάνω και πέντε βαθμούς λιγότερους από τον ΑΠΟΕΛ, ο οποίος με «παιχνίδι στο χέρι» είναι στο -4 από την Ομόνοια.
Η αλήθεια είναι αποτυπωμένη στον πίνακα. Όχι (τόσο) στους βαθμούς, όσο (κυρίως) στις επιμέρους κατηγορίες εντός-εκτός έδρας. Παρά την απουσία των οργανωμένων ο ΑΠΟΕΛ στο ΓΣΠ μετρά 6-1-0 (μόνον η πρωτοπόρος Ανόρθωση έχει καλύτερη επίδοση, με 7-1-0) και κάνει πρωταθλητισμό.
Εκτός έδρας ωστόσο το κοντέρ γράφει 2-3-3 με 8-8 γκολ, επιδόσεις που φέρνουν την ομάδα στην έκτη θέση της σχετικής κατάταξης (πίσω από Ανόρθωση, Ομόνοια, Απόλλωνα, Νέα Σαλαμίνα και ΑΕΚ). Το παιχνίδι στο Δασάκι ήταν το έκτο συναπτό στο πρωτάθλημα δίχως διπλό και χρειάζεται γερό μνημονικό -κι ακόμη πιο γερό… αρχείο- για την τελευταία φορά που οι «γαλαζοκίτρινοι» είχαν δημιουργήσει τέτοιο αρνητικό σερί.
Ένα γκολ κόντρα στον Εθνικό θα το είχε πιθανότατα διακόψει, αλλά ενδεχόμενη νίκη δεν θα έλυνε το πρόβλημα. Θα γινόταν απλώς (ακόμη) ένα χαλάκι για να κρυφτεί από κάτω -μέχρι την επόμενη φορά.
Η εξέλιξη της σεζόν αποδεικνύει ότι το ρόστερ δεν είναι ούτε άρτια ούτε ισορροπημένα ούτε ποιοτικά στελεχωμένο -τουλάχιστον σε τέτοιο βαθμό που να δικαιολογεί τον τίτλο του αυτονόητου φαβορί για τον τίτλο, όπως συνέβαινε τα τελευταία χρόνια.
Έξι μήνες μετά το πρώτο της επίσημο παιχνίδι και τέσσερις πριν την αυλαία της σεζόν η ομάδα στερείται αγωνιστικής ταυτότητας. Φυσιολογικό μεν μετά από τρεις αλλαγές προπονητών, εμπόδιο (και μάλιστα πανύψηλο) δε στην κούρσα για τον τίτλο.
Μπροστά του ο πρωταθλητής έχει την Ανόρθωση του Τιμούρ, την Ομόνοια του Μπεργκ, τον Απόλλωνα του Σωφρόνη. Ο εφετινός ΑΠΟΕΛ, αλήθεια, τίνος την υπογραφή και τη σφραγίδα φέρει;
