«Μία από τις δομικές αδυναμίες του ρόστερ αποκαλύφθηκε, έστω κι αν δεν κόστισε, στο παιχνίδι με τον Εθνικό, από το οποίο απουσίαζαν λόγω καρτών οι Μιχαΐλοβιτς, Μερκής, Ιωάννου και επέστρεφε από τραυματισμό ο Βούρος. Για να συμπληρωθεί η τετράδα στην άμυνα έπρεπε να παίξει για πρώτη φορά βασικός ο Σιέλης και για πρώτη φορά δεξιός μπακ ο Μακρής.
Για μια ομάδα που στελεχώθηκε το περασμένο καλοκαίρι για να παίζει, κατά κανόνα, με τρεις στόπερ, ο ΑΠΟΕΛ έχει σημαντική λειψανδρία, καθώς από τους μόλις τέσσερις στόπερ (Βούρος, Μερκής, Σάβιτς, Ιωάννου) οι δύο (Βούρος, Ιωάννου) θεωρούνται ως οι πρώτες εναλλακτικές για τις θέσεις των ακραίων αμυντικών.
Αποτέλεσμα; Κάθε φορά που προκύπτουν δύο ή περισσότερες απουσίες στα μετόπισθεν, η ομάδα εμφανίζεται με πειραματική σύνθεση στην άμυνα. Το τελευταίο πράγμα που θα περίμενε κάποιος να προσπεράσουν ελαφρά τη καρδία δύο Ιταλοί ποδοσφαιράνθρωποι, όπως οι Πάολο Τραμετσάνι και Ντομένικο Τέτι που κατάρτισαν αυτό το ρόστερ».
Το παραπάνω είναι απόσπασμα από κομμάτι που δημοσιεύτηκε στο SPORTIME στις 16 Δεκεμβρίου 2019. Έκτοτε αποχώρησε ο Ζοαοζίνιο, ο Ιωάννου μονιμοποιήθηκε αριστερά και τη θέση του στην τετράδα των στόπερ πήρε ο Σιέλης. Για τις θέσεις των ακραίων μπακ ως μόνη εναλλακτική από τους κεντρικούς αμυντικούς απέμεινε πλέον ο Βούρος που χθες υποχρεώθηκε να παίξει για πρώτη φορά αριστερά, ενώ δεξιά ξανάπαιξε ο Μακρής.
Η αλχημεία προέκυψε για να πάρουν ανάσες οι Μιχαΐλοβιτς και Ιωάννου, όσο όμως διατηρείται η λειψανδρία στα μετόπισθεν, τέτοιες αλχημείες θα εμφανίζονται κάθε φορά που θα προκύπτουν τραυματισμοί, τιμωρίες, κόπωση ή κακή φόρμα στους οπισθοφύλακες.
Έξι μήνες μετά το πρώτο επίσημο παιχνίδι της ομάδας στη σεζόν, τα καμπανάκια εξακολουθούν να χτυπούν, αλλά στον Αρχάγγελο προφανώς δεν τα ακούν, αφού ήδη οι τρεις από τις τέσσερις προσθήκες του Ιανουαρίου (Γέφτοβιτς, Γένσεν και Σιγκούρνταρσον) αφορούν άλλες γραμμές, ενώ δεν γίνεται ούτε νύξη για πρόθεση ή σχεδιασμό ενίσχυσης στην άμυνα.
Κι όλα αυτά εν όψει πλέι οφ, στα οποία ο πρωταθλητής κινδυνεύει να εισέλθει από μειονεκτική θέση κόντρα σε αυξημένο ανταγωνισμό. Ενδεχομένως ο προσανατολισμός να αφορά τη φυγή προς τα μπρος και να βασίζεται στο δόγμα «η καλύτερη άμυνα είναι η επίθεση». Ένα από τα πιο διαχρονικά ποδοσφαιρικά αξιώματα, πάντως, ορίζει ότι η επίθεση κερδίζει παιχνίδια (και θεατές), αλλά η άμυνα τίτλους.
