Δεδομένο πρώτο: η αγωνιστική περίοδος 2019/20 κατέστη για όλη την ποδοσφαιρική υφήλιο ζημιογόνος τη στιγμή που ανακηρύχθηκε ο κορωνοϊός σε πανδημία.
Δεδομένο δεύτερο: η ολοκλήρωση της σεζόν ήταν και παραμένει εφικτή μόνο κεκλεισμένων των θυρών.
Δεδομένο τρίτο: όσοι ασκούν πιέσεις είτε προς τη μία πλευρά (συνέχιση της περιόδου) είτε προς την άλλη (οριστική πρόωρη διακοπή της) έχουν ως κίνητρο τον περιορισμό της ζημίας. «Για τα λεφτά όλα γίνονται, για το μοιραίο το ευρώ», όπως είχε γράψει, πριν το γύρισμα της χιλιετίας, η Λίνα Νικολακοπούλου.
Οι δύο ταχύτητες που έχουν δημιουργηθεί είναι ευδιάκριτες: οι έχοντες (UEFA, μεγάλες λίγκες) ευνοούν την ολοκλήρωση της σεζόν, οι μη έχοντες (όλοι οι υπόλοιποι) προκρίνουν να πέσουν άμεσα οι τίτλοι τέλους.
Οι μεν πασχίζουν να γλιτώσουν τη μη καταβολή δόσεων από τα πάσης φύσεως χορηγικά συμβόλαια, οι δε πασχίζουν να αποφύγουν την καταβολή του υπολοίπου από τα συμβόλαια των ποδοσφαιριστών. Κατανοητή η έγνοια και των μεν και των δε. Με μια απαραίτητη διευκρίνιση: κατανοητή δεν σημαίνει (πάντα) και δικαιολογημένη.
Στην Κύπρο, επί παραδείγματι, οι περισσότεροι σύλλογοι έχουν πληρωθεί ήδη όλο το τηλεοπτικό συμβόλαιο της σεζόν (κάποιοι έχουν προεισπράξει και μέρος από το αντίστοιχο της επόμενης περιόδου), δεν έχουν να περιμένουν σημαντικά έσοδα από χορηγίες ή εισιτήρια και «ψηφίζουν» διακοπή πάνω σε μια διπλή σπέκουλα:
-αφ’ ενός ότι η μετατροπή του pause σε stop θα τους απαλλάξει από την υποχρέωση πληρωμής του υπολοίπου των συμβολαίων με τους παίκτες,
αφ’ ετέρου ότι η αύξηση των ομάδων στην α’ κατηγορία θα επιτρέψει να διατηρήσουν (όσοι παλεύουν για την παραμονή) ή να εξασφαλίσουν (όσοι διεκδικούν άνοδο) το πλουσιοπάροχο τηλεοπτικό συμβόλαιο της α’ κατηγορίας.
Τι θα συμβεί, αν έστω και μία από τις δύο σπέκουλες δεν επαληθευτεί, είναι μια έγνοια για τους διοικούντες των συλλόγων. Τι ποδοσφαιρικό μέλλον έχει μια χώρα, στην οποία ποδοσφαιρικές ομάδες και εταιρείες (κάνουν τους υπολογισμούς τους και) εκτιμούν ότι το να μην παίζεται ποδόσφαιρο είναι οικονομικά πιο συμφέρον από το να παίζεται, (οφείλει να) είναι μια έγνοια όλων όσων εμπλέκονται στο λαοφιλέστερο των αθλημάτων.
Το άκρον άωτο του παραλογισμού και ο ορισμός του οξύμωρου είναι η πιο τρανή απόδειξη ότι, όπως τραγούδησε και ο Λουκιανός Κηλαηδόνης, «κατά βάθος κάπου υπάρχει λάθος»…
Η περίσταση (πανδημία) απέδειξε πέραν πάσης αμφιβολίας ότι το υπάρχον ποδοσφαιρικό μοντέλο είναι δυσλειτουργικό. Η περίσταση προσφέρει και την ευκαιρία να καταστεί λειτουργικό. Ευνοϊκότερη συγκυρία για ένα reset στην παραγοντική σκέψη και αντίληψη ίσως κάνει πολύ καιρό να εμφανιστεί.
