Συνοπτικές διαδικασίες. Στον πάτο με μηδέν βαθμούς και υπό το μηδέν στην εικόνα. Το αντιπροσωπευτικό συγκρότημα διασύρεται και γνωρίζει την απαξίωση. Δεν φταίνε γι' αυτό ο κόσμος και τα ΜΜΕ. Δεν περιμένουμε μεγαλεία, αξιόλογη ομάδα ζητάμε.
Κατά τα άλλα υπάρχει πλάνο την Εθνική ομάδα. Και όραμα... Λένε για το Κυπριακό ποδόσφαιρο και το επίπεδο του. Για επιτυχίες (υπήρξαν πολλές, αλλά όλο και μειώνονται). Ας είμαστε επιτέλους ακριβείς. Μιλάμε για το Κυπριακό πρωτάθλημα των κυπριακών ομάδων με τους πάμπολους αλλοδαπούς ποδοσφαιριστές και τους ελάχιστους ντόπιους.
Δεκαεφτά ξένους. Δήθεν για να εναρμονιστούμε με την ΟΥΕΦΑ. Η οποία ναι, επιτρέπει 17 ξένους, αλλά δεν σου λέει... έχε 17 ή... Δηλαδή η Μακάμπι Τελ Αβίβ (τελευταίο παράδειγμα) πρέπει να αγοράσει αύριο 9 ξένους (έχει 8) ειδάλως δεν είναι εναρμονισμένη. Να αποκλειστεί άμεσα από τις ευρωπαϊκές διοργανώσεις αν δεν το κάνει!!!!
Συν φυσικά τους άνευ ορίου ξένους λίστας Β'. Τι κανονισμός και αυτός...
Και... για αποτρεπτικό, μερικά ευρωπουλάκια πρόστιμο αν δεν έχεις 2 Κύπριους στην 11άδα. Ψιχουλάκια.
Θα πει κάποιος, μα έχουμε παίκτες που παίζουν εξωτερικό. Και λέμε που; Έχουμε έναν που παίζει στα κορυφαία 5 πρωταθλήματα (το Λουξεμβούργο έχει 8). Και πόσους; Θα έπρεπε να έχουμε περισσότερους. Και καλύτερους. Για να έχουμε, όμως θα έπρεπε να παράγουμε περισσότερους και καλύτερους παίκτες. Με 17+ ξένους δεν θα τα καταφέρουμε ποτέ. Είναι σαν να ρίχνουμε νερό σε τρύπια κανάτα και περιμένουμε πότε θα γεμίσει. Δεν θα μας σώσουν οι εξαιρέσεις. Η ΑΕΚ έχει ένα διεθνή και αυτός Κυπροποιημένος. Η Πάφος, ο Άρης και ο ΑΠΟΕΛ κανένα.
Περιμέναμε από τον Τιμούρ να φέρει κάτι διαφορετικό, ένα άλλο αέρα. Να βγάλει ότι βγαίνει από το υλικό. Αντ' αυτού βάλαμε την όπισθεν. Μία ομάδα με απόλυτα αμυντικό προφίλ, ανήμπορη εκ των πραγμάτων να επιτεθεί, αλλά ανήμπορη τελικά και να αμυνθεί. Με φορμαρισμένους (και ταχείς) παίκτες στον πάγκο και έναν στην εξέδρα. Με ένα απόλυτο συντηρητισμό που μυρίζει ηττοπάθεια. Λίγο θάρρος και αποκόλληση από εμμονές δεν βλάπτει.
Προσπαθώ να μετρήσω το μερίδιο ευθύνης των παικτών. Υπάρχει. Αλλά πόσο τελικά; Θα κατηγορηθούν ότι δεν τα δίνουν όλα για το εθνόσημο. Είναι αλήθεια ως ένα σημείο. Αλλά από την άλλη πόσο να πλέουν στο άγνωστο με βάρκα την ελπίδα; Η ηττοπάθεια που λέγαμε;
Επίσης. Με βαρύγδουπες τοποθετήσεις, λόγια του αέρα, συνθήματα, αναγωγή σημαντικών αλλά δευτερευόντων σήμερα θεμάτων σε πρωτεύοντα (όπως το "σπίτι της Εθνικής"), δωρεάν εισιτήρια κτλ δεν γίνεται δουλειά. Φτάνουν τα φρου-φρου..
Κάντε κάτι εκεί στην ΚΟΠ. Αλλάξτε κάτι. Δοκιμάστε έστω κάτι. Ρωτήστε, μελετήστε, αποφασίστε. Κουνάτε τα νερά μπας και γυρίσει ο τροχός. Ειδάλως αν θα συνεχίσουμε με το ίδιο μοντέλο, θα είμαστε αιωνίως κομπάρσοι. Aλλά πλέον αντάμα με Γιβραλτάρ, Ανδόρα και Λιχτεστάϊν.
