Πρόωρο όσο και άδοξο τέλος έλαβε για την ΑΕΛ η αγωνιστική περίοδος 2021/22. Απομένουν μεν πέντε στροφές για την ολοκλήρωση του πρωταθλήματος, ωστόσο ο αποκλεισμός στο κύπελλο αφήνει την ομάδα (εκτός Ευρώπης και) δίχως στόχους για το υπόλοιπο της σεζόν.
Ο δεύτερος προημιτελικός με την Ομόνοια εξελίχθηκε ακριβώς όπως κύλησε η χρονιά για τον λεμεσιανό σύλλογο. Στο μεγαλύτερο μέρος της αναμέτρησης ήταν… χαμένος, δεν ήξερε πού πατούσε και πού βρισκόταν, αδυνατούσε να αμυνθεί αποτελεσματικά, να κρατήσει και να κυκλοφορήσει την μπάλα σωστά, να επιτεθεί και να απειλήσει ορθολογικά.
Μέγερι (η μακράν πιο ουσιαστική κι αποδοτική προσθήκη του Ιανουαρίου) και Φραντζής (η μακράν πιο επωφελής ανακάλυψη-επένδυση του Σάββα Παντελίδη) κράτησαν τα… μπόσικα στο διάστημα της σχεδόν καθολικής υπεροχής του «τριφυλλιού» και την ΑΕΛ ζωντανή στη διεκδίκηση της πρόκρισης.
Στο τελευταίο ημίωρο ο λεμεσιανός σύλλογος «πάτησε» καλύτερα, έδειξε πιο οργανωμένος και συμπαγής, δημιούργησε πολύ καλές ευκαιρίες για το γκολ, το οποίο όμως δεν ήλθε. «Έλλειμμα προσωπικότητας κάποιων παικτών», διέγνωσε ο προπονητής της ομάδας, που στην αιτίαση για αργοπορημένες αλλαγές και σύνθημα για επίθεση και περισσότερο ρίσκο αντιπαρέθεσε το επιχείρημα πως όφειλε να σκεφτεί και το ενδεχόμενο παράτασης.
Ό,τι κι αν ισχύει, η ουσία (πλέον) δεν αλλάζει: τόσο στο παιχνίδι στο ΓΣΠ όσο και στη σεζόν η ΑΕΛ δεν εισήλθε ως όφειλε και έπρεπε, έχασε (πολύτιμο) χρόνο και η αλλαγή-βελτίωση στο τελευταίο κομμάτι δεν αποδείχθηκε επαρκής να «μακιγιάρει» τις αδυναμίες και να οδηγήσει στην επίτευξη του στόχου.
