Mε αφορμή την κυκλοφορία της αυτοβιογραφίας του, ο Τζιανλουίτζι Μπουφόν έδωσε μια αποκαλυπτική συνέντευξη μιλώντας, όπως άλλωστε έχει συνηθίσει, με αφοπλιστική ειλικρίνεια.
«Πέφτω, σηκώνομαι, πέφτω, σηκώνομαι» είναι ο τίτλος της αυτοβιογραφίας του 46χρονου εμβληματικού παλαίμαχου τερματοφύλακα, ο οποίος έγραψε ιστορία στο παγκόσμιο ποδόσφαιρο.
Ο Μπουφόν έδωσε μια εκτενή συνέντευξη στην εφημερίδα Corriere della Sera, κάνοντας μια αναδρομή στην καριέρα του.
«Υπάρχει κάτι μαζοχιστικό στους τερματοφύλακες. Τα γήπεδα των νεανικών μου χρόνων ήταν τα ίδια με αυτά της δεκαετίας του 1970: ο χώρος ήταν σκληρός σαν τσιμέντο. Αναγνωρίζεις τους παλιούς τερματοφύλακες από τα τραυματισμένα χέρια, τα πλευρά που πονούσαν, από τις φορές που έπεφταν μέχρι να ματώσουν. Είχα μόνο έναν τερματοφύλακα στη ζωή μου, τον Σιλβάνο Μαρτίνα, και τον επέλεξα επειδή τα χέρια του ήταν γεμάτα σημάδια. Τα χέρια του τερματοφύλακα» είπε για την επιλογή του να υπερασπίζεται την εστία της ομάδας του.
«Θυμάμαι τα βλέμματα στα πρόσωπα του Γουεά, του Μπόμπαν, του Κοστακούρτα, του Μπαρέζι. Ξαφνικά ένιωσα ένα χτύπημα στον ώμο μου: ήταν ο Πάολο Μαλντίνι, που με ενθάρρυνε. Είχε κάνει κι αυτός το ντεμπούτο του ως νεαρός, ήξερε πώς ήταν. Δεν θα ξεχάσω ποτέ αυτή τη χειρονομία, ο Μαλντίνι δεν ήταν απλώς ένας τεράστιος ποδοσφαιριστής, έχει τις δύο ιδιότητες που θαυμάζω περισσότερο: την αφοσίωση και το θάρρος» θυμήθηκε για το ντεμπούτο του.
Και για άλλη μια φορά, ο Μπουφόν αναφέρθηκε στη μάχη του με την κατάθλιψη: «Ήταν το τέλος του 2003, μετά από δύο συνεχόμενα πρωταθλήματα, και βίωσα ένα κενό. Άρχισα να έχω κρίσεις άγχους, ακόμα και στο γήπεδο. Είχα μια κρίση άγχους στον αγωνιστικό χώρο, δεν μπορούσα να αναπνεύσω και νόμιζα ότι δεν μπορούσα να παίξω. Ήταν στο Γιούβε-Ρετζίνα και ο προπονητής τερματοφυλάκων, ο Ιβάνο Μπορντόν, ένας σπουδαίος άνθρωπος, μου είπε ότι δεν ήμουν υποχρεωμένος να παίξω. Κοίταξα τον δεύτερο τερματοφύλακα, τον Σιμέντι, έναν σπουδαίο φίλο, και σκέφτηκα ότι βρισκόμουν μπροστά σε μια καθοριστική στιγμή της ζωής μου. Σκέφτηκα ότι αν δεν επέστρεφα στον αγωνιστικό χώρο, θα είχα δημιουργήσει προηγούμενο με τον εαυτό μου και θα συνέβαινε ξανά και θα κατέληγα να μην παίζω πια. Έτσι επέστρεψα στον αγωνιστικό χώρο, έκανα μια καλή απόκρουση και ήταν καθοριστική γιατί κερδίσαμε με 1-0. Αλλά το πρόβλημα εξακολουθούσε να υπάρχει και ο γιατρός επιβεβαίωσε τη διάγνωση: κατάθλιψη.
Αρνήθηκα τα φάρμακα, φοβόμουν την εξάρτηση. Μου συνέστησαν να έχω νέα ενδιαφέροντα εκτός ποδοσφαίρου και ανακάλυψα τη ζωγραφική. Στο Τορίνο επισκέφθηκα μια έκθεση του Σαγκάλ και στάθηκα μαγεμένος μπροστά από έναν πίνακα για μία ώρα. Επέστρεψα την επόμενη μέρα μόνο για να τον ξαναδώ».
Πηγή: sdna.gr
