«Έκλεισε» τα 34 του ένδεκα ημέρες, πριν ανακοινωθεί από τον Άρη ως διάδοχος του Λιάσου Λουκά στην τεχνική ηγεσία. Αν το (μεταχρονολογημένο) δώρο γενεθλίων που του έκανε η «ελαφρά ταξιαρχία» ήταν μεγαλύτερο από την ανταπόδοση εκ μέρους του Αλεξέι Σπιλέβσκι είναι υπό συζήτηση.
Ο Λευκορώσος παρέλαβε τη σκυτάλη αμέσως μετά το πέρας της α’ φάσης, η οποία είχε βρει τον λεμεσιανό σύλλογο αφ’ ενός στο Top6 για πρώτη φορά στην ιστορία του, αφ’ ετέρου άνευ νίκης στις τελευταίες έξι αγωνιστικές (0-3-3) και σε πορεία… ξεφουσκώματος.
Ο Σπιλέβσκι δεν αρκέστηκε ούτε επαναπαύτηκε στο σοκ και την αλλαγή ψυχολογίας που κατά κανόνα συνοδεύουν μια αλλαγή προπονητή. Τουναντίον ανέβασε το ρίσκο στο μέγιστο αλλάζοντας -εν όψει πλέι οφ- τα πάντα σε επίπεδο τακτικής φιλοσοφίας.
Η τετράδα στην άμυνα (αδιαπραγμάτευτη στην α’ φάση) έδωσε τη θέση της στην τριάδα στόπερ και στην πεντάδα στα μετόπισθεν, με την οποία ο Άρης πορεύτηκε έως και την έκτη αγωνιστική των πλέι οφ, όταν και γνώρισε την πρώτη του ήττα (1-2 από τον ΑΠΟΕΛ στο «Τσίρειο»).
Ο Λευκορώσος τεχνικός επανέφερε την τετράδα στην άμυνα στα επόμενα τρία παιχνίδια (4-3-3 στο 1-1 με την Πάφο, 4-2-3-1 στο 1-1 με την ΑΕΚ και στο 1-4 από τον Απόλλωνα), αλλά στον «τελικό» κόντρα στην Ανόρθωση πορεύτηκε με ένα 3-4-2-1, το οποίο του έφερε τον θρίαμβο (3-0) και την εξασφάλιση ευρωπαϊκού εισιτηρίου -για πρώτη φορά στην ιστορία του συλλόγου!
Χωρίς ουδεμία πρότερη γνώση ή εμπειρία στο κυπριακό ποδόσφαιρο, χωρίς περίοδο χάριτος ή προσαρμογής (σ.σ. έπρεπε εξ αρχής να παίξει αποκλειστικά με τις καλύτερες ομάδες στην κατηγορία), χωρίς δύο εκ των στυλοβατών της ομάδας (Στεπίνσκι και Μονέ-Πακέ), ο 34χρονος συνέλεξε 14 βαθμούς στα πλέι οφ (έναν περισσότερο απ’ όσους είχε συλλέξει η ομάδα του στην α’ φάση απέναντι στους ίδιους αντιπάλους) και πιστώθηκε τη μεγαλύτερη υπέρβαση από σύλλογο στην τρέχουσα περίοδο.
Πόσοι αλήθεια θα είχαν πειστικά αντεπιχειρήματα στην ανάδειξή του σε προπονητή της χρονιάς;
